دادگاه عالی منطقه‌ای فرانکفورت: جدایی نیازمند ترک منزل مشترک زناشویی نیست
قبل از طلاق در یک ازدواج، سال جدایی برقرار می‌شود. در طول سال جدایی، زوج دیگر یک جامعه خانگی تشکیل نمی‌دهند. اما این به معنای این نیست که یکی از شرکای زندگی باید از منزل مشترک زناشویی خارج شود. دادگاه عالی منطقه‌ای فرانکفورت در حکمی به تاریخ ۲۸ مارس ۲۰۲۴ تأیید کرد که زوج‌ها می‌توانند در یک منزل مشترک زندگی جداگانه داشته باشند (شماره پرونده: ۱ UF 160/23).
به جز موارد خاص، طلاق تنها زمانی ممکن است که زوج سال جدایی را پشت سر گذاشته باشند. در طول سال جدایی، زوج نمی‌تواند دیگر یک زندگی مشترک تشکیل دهند. باید جدا از میز و تخت زندگی کنند. اما همچنان ممکن است که منزل زناشویی حداقل به طور موقتی به صورت مشترک استفاده شود، به گفتۀ دفتر حقوقی MTR Legal Rechtsanwälte که در امور حقوق خانواده مشاوره می‌دهد.
همچنین دادگاه عالی منطقه‌ای فرانکفورت با حکم خود به تاریخ ۲۸ مارس ۲۰۲۴ تأکید کرد که خروج یک شریک از منزل مشترک زناشویی شرط لازم برای جدایی نیست. این امر به خصوص زمانی صدق می‌کند که کودکان مشترک در خانه زندگی می‌کنند، دادگاه این را به وضوح بیان کرد.
زمان جدایی برای محاسبه تعادل سودمندی مهم است
زمان جدایی زوج نیز برای حل و فصل دارایی مهم است. با مطرح شدن درخواست طلاق، ادعاهای اطلاعاتی متقابل در مورد دارایی شریک در زمان جدایی وجود دارد. این ادعای اطلاعاتی به منظور جلوگیری از دستکاری دارایی‌ها صورت می‌گیرد تا تعادل سودمندی شریکی که مستحق تعادل است کمتر نشود.
در پرونده‌ای که به زیر بنای تصمیم دادگاه عالی منطقه‌ای فرانکفورت قرار داشت، زوجین بر سر زمان جدایی توافق نداشتند. اگرچه زوج از هم جدا شده و قصد طلاق داشتند، اما به دلیل سه فرزند خردسال شان بعد از جدایی همچنان زیر یک سقف زندگی می‌کردند. برای محاسبه تعادل سودمندی بعد از طلاق، هر دو شریک درخواست‌های اطلاعاتی متقابل در مورد دارایی‌های یکدیگر در زمان جدایی ارائه کردند. مرد زمان جدایی را دیرتر از زن اعلام کرد. دادگاه محلی زمان دیرتر را به عنوان زمان مرجع برای جدایی در نظر گرفت.
عدم تداوم جامعه خانگی
زن بر خلاف این تصمیم مقاومت کرد. شکایت او در دادگاه عالی منطقه‌ای فرانکفورت موفق بود. دادگاه مشخص کرد که زمان جدایی به زمانی بر می‌گردد که به طور عینی دیگر جامعه خانگی‌ای میان زوجین وجود نداشته باشد و حداقل یکی از زوجین هم دیگر علاقه‌ای به تداوم این جامعه نداشته باشد. برای جدایی لازم نیست که شوهر یا زن از خانه مشترک خارج شوند. کافی است که زوجین در خانه زناشویی جدا زندگی کنند. برای این منظور، بالاترین حد تفکیک مکانی لازم است. با این حال، یک جدایی کامل ضروری نیست، به گفتۀ دادگاه.
زوج باید به گونه‌ای مشخص جدا از هم زندگی و خواب کنند و نباید یک جامعه خانگی مشترک تشکیل دهند. باقی‌مانده‌های مشترک باید در کل برای یک زندگی زناشویی بی‌اهمیت تلقی شوند. انجام خدمات منفرد یا کمک‌های قدیمی مانع از پذیرش جدایی نمی‌شود، دادگاه ادامه داد.
رفتار دوستانه مخالفتی با جدایی ندارد
همچنین رفتار دوستانه و منطقی زوجین مخالف پذیرش جدایی نیست. این امر به ویژه در صورتی صدق می‌کند که کودکان مشترک در خانه زندگی کنند، به گفتۀ دادگاه عالی منطقه‌ای. حتی به خاطر منافع کودک، والدین نیز در طول جدایی به رفتار مناسب متعهد هستند. رفتار والدین با یکدیگر اغلب برای توانایی کودکان در مواجهه با جدایی والدین شان نیز تعیین‌کننده است. بنابراین، “رفتار مودبانه و غذاهای مشترک با کودکان با پذیرش جدایی مخالفتی ندارد”، به وضوح توسط دادگاه عالی منطقه‌ای تکرار شد.
در پرونده‌ی مورد نظر، شرایط عینی و ذهنی برای جدایی تا زمانی که زن به شوهرش به وضوح و از طریق ایمیل اعلام کرده بود که جامعه خانگی را قبول نمی‌کند، برقرار بود. شوهر در آن زمان فقط از یک تخت خواب و حمام در زیرزمین استفاده می‌کرد. یک رابطه شخصی بین زوجین دیگر وجود نداشت، حتی اگر گهگاهی نیکی‌های فردی وجود داشت که خارج از ازدواج‌ها هم اتفاق می‌افتد، به گفتۀ دادگاه.
دفتر حقوقی MTR Legal Rechtsanwälte به مشاوره به مراجعین خصوصی درباره جدایی و طلاق و موضوعات دیگر حقوق خانواده می‌پردازد.
لطفاً تماس با ما بگیرید.
