استفاده از نرم‌افزار می‌تواند از طریق مجوزهای مربوطه ارائه شود. باید تفکیک کرد که آیا به مجوزگیرنده حقوق استفاده ساده یا انحصاری اعطا می‌شود.
حق آی‌تی یک حوزه حقوقی مستقل نیست، بلکه با بسیاری از حوزه‌های حقوقی مانند حقوق علامت تجاری، حقوق رقابت، حقوق حفاظت از داده‌ها یا حق مولف در ارتباط است. به ویژه در توسعه و اعطای مجوزهای نرم‌افزاری در حق آی‌تی مشابهت‌های قوی با حق مولف وجود دارد، توضیح می‌دهد شرکت حقوقی MTR Rechtsanwälte، که به موکلان خود در حق آی‌تی نیز مشاوره می‌دهد.
توسعه‌دهنده یک نرم‌افزار از نظر قانونی نیز مولف آن است. این به معنای آن است که او صاحب حق مولف بر روی برنامه است و استفاده از نرم‌افزار توسط اشخاص ثالث بدون مجوز مربوطه ممنوع است. توسعه‌دهنده نرم‌افزار می‌تواند مجوزهای مربوطه برای استفاده از نرم‌افزار را اعطا کند. یک جنبه اساسی این است که آیا به کاربر حق استفاده ساده یا انحصاری اعطا می‌شود.
هر کاربر یک کامپیوتر به طور کلی برای استفاده از نرم‌افزار استاندارد دارای حق استفاده ساده است. او می‌تواند نرم‌افزار را طبق توافقنامه استفاده کند، اما این حق استفاده را به صورت انحصاری ندارد. حق استفاده ساده همچنین می‌تواند به بسیاری از کاربران دیگر اعطا شود. دامنه استفاده می‌تواند در قرارداد مجوز تعیین شود و به عنوان مثال به لحاظ زمانی یا مکانی محدود گردد. در عمل، نرم‌افزار اغلب دیگر خریداری نمی‌شود، بلکه تنها قراردادهای دانلودینگ برای مدت معین بسته می‌شود که استفاده از نرم‌افزار را برای یک دوره زمانی مشخص امکان‌پذیر می‌سازد.
برای شرکت‌ها، راه‌حل‌های نرم‌افزاری استاندارد اغلب کافی نیستند. آن‌ها به راه‌حل‌های متناسب با نیاز خود نیاز دارند. در چنین مواردی، نرم‌افزار به طور خاص برای مشتری توسعه داده می‌شود و به طور کلی حق استفاده انحصاری اعطا می‌شود. از آنجایی که نرم‌افزار توسعه‌داده‌شده خاص اغلب باید در محیط نرم‌افزاری موجود پیاده‌سازی شود، این معمولاً به طور قراردادی توافق می‌شود، همچنین نگهداری نرم‌افزار به گونه‌ای که برنامه‌ها بدون تداخل عمل کنند.
بسیاری از نکات دیگر می‌توانند به طور قراردادی تنظیم شوند. نکات اصلی که یک قرارداد مجوز نرم‌افزار باید شامل شود، عبارتند از: دامنه عملکرد، مدت زمان، تعداد کاربران و هزینه‌ها.
وکلا مجرب در حق آی‌تی در قراردادهای نرم‌افزاری مشاوره می‌دهند.
